Η αταξία είναι ένα σύμπτωμα που χαρακτηρίζεται από έλλειψη συντονισμού των κινήσεων διαφόρων τμημάτων του σώματος. Μπορεί να έχει διάφορες αιτίες, όπως προβλήματα στην παρεγκεφαλίδα, λοιμώξεις, κληρονομικούς παράγοντες, εγκεφαλικές αιμορραγίες, δυσμορφίες ή ατυχήματα.
Γενικά, το άτομο με αταξία περπατά με ανοιχτά πόδια που, στις πρώτες μέρες, εμφανίζεται μόνο σε περίπλοκες δραστηριότητες, όπως τρέξιμο ή αναρρίχηση σκαλοπατιών, αλλά ότι με την πάροδο του χρόνου εξελίσσεται και εμφανίζεται στις απλούστερες δραστηριότητες, όπως περπάτημα ή ομιλία.
Η χρόνια αταξία δεν έχει καμία θεραπεία αλλά μπορεί να ελεγχθεί για να αυξήσει την ποιότητα ζωής του ασθενούς. Έτσι, το άτομο θα πρέπει να συμβουλευτεί έναν νευρολόγο για να ξεκινήσει την κατάλληλη θεραπεία.
Τύποι αταξίας
Μερικοί τύποι αταξίας είναι:
- Εγκεφαλική αταξία: βλάβες στην παρεγκεφαλίδα και στις οδούς της που προκαλούνται από εγκεφαλική αιμορραγία, όγκο, μόλυνση ή ατυχήματα.
- Friedreich αταξία: ο πιο συνηθισμένος τύπος κληρονομικής αταξίας που εμφανίζεται κυρίως στην εφηβεία και προκαλεί παραμορφώσεις στα πόδια και τις καμπυλώσεις στη σπονδυλική στήλη.
- Spinocerebellar ataxia: Ένας τύπος κληρονομικής αταξίας που συνήθως εμφανίζεται κατά την ενηλικίωση και προκαλεί μυϊκή δυσκαμψία, απώλεια μνήμης, ακράτεια ούρων και προοδευτική απώλεια όρασης.
- Ataxia talengiectasia: σπάνιος τύπος κληρονομικής αταξίας που αρχίζει στην παιδική ηλικία και αναπτύσσεται με την πάροδο του χρόνου. Συνήθως, ο ασθενής έχει εξασθενήσει το ανοσοποιητικό σύστημα.
- Αισθητική ή αισθητηριακή αταξία: προκαλείται από αλλοιώσεις στα αισθητήρια νεύρα που οδηγούν τον ασθενή να μην αισθάνεται πού τα πόδια του συναντούν το σώμα.
Ανάλογα με τον τύπο της αταξίας, ο ασθενής μπορεί να παρουσιάζει διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Θεραπεία για αταξία
Η θεραπεία για την αταξία γίνεται συνήθως με ασκήσεις φυσιοθεραπείας που μειώνουν τις ασυντόνιστες κινήσεις του ασθενούς, αποτρέποντας ταυτόχρονα την μυϊκή αδυναμία ή τη δυσκαμψία των μυών.
Επιπλέον, συνιστάται το άτομο με αταξία να εκτελεί επαγγελματική θεραπεία που επιδιώκει να διατηρήσει όσο το δυνατόν περισσότερη ανεξαρτησία διδασκαλώντας τον ασθενή να ζήσει με τη σταδιακή απώλεια της κίνησης αποκτώντας νέες δεξιότητες για καθημερινές δραστηριότητες.
Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις αταξίας, ο νευρολόγος μπορεί να συμβουλεύσει τη χρήση αντισπασμωδικών και χαλαρωτικών θεραπειών, όπως Baclofen ή Tizanidine, ή ενέσεις botox στους συμβατικούς μύες.
